به پیچی که جایگزین ریشه دندان از دست رفته می شود ایمپلنت دندانی می گویند که اغلب نیز از جنس تیتانیوم است. ایمپلنت درون فک پیچ می شود که از آن ها به عنوان یک تکیه گاه برای قرار دادن تاج (روکش)، بریج یا پروتزهای دندانی متحرک که دندان های از دست رفته را جایگزین می کنند، استفاده می شود.

بعد از قرار دادن ایمپلنت در درون فک، استخوان اطراف آن بطرف سطح ایمپلنت رشد کرده و به آن می چسبد. این پدیده را یکپارچگی یا Osseo-integration می گویند. اگر چنانچه این یکپارچگی رُخ ندهد ایمپلنت لق شده و بایستی خارج گردد.

برای قراردادن روکش (تاج)، بریج و یا پروتز دندانی که جایگزین یک یا چند دندان می شود از ایمپلنت استفاده می کنند. این عمل برای افزایش سلامتی، سهولت درجویدن و یا بهتر کردن زیبایی ظاهریتان انجام می گیرد.

ایمپلنت های دندانی از تیتانیوم های خالص تجاری تهیه می شوند. پیدا شدن فردی که به تیتانیوم حساسیت داشته باشد به ندرت گزارش و یا دیده شده. اگر چنانچه به تیتانیوم حساسیت دارید ممکن است از نوع دیگری از ایمپلنت استفاده کنید که سازگار با یکپارچگی استخوان های شما باشد.

ایمپلنت ها از کارنامه بسیار خوبی برخوردارند که بنا به اطلاعات علمی بعضی حتی عمری بالای ۳۵ سال را گزارش کرده اند. تحقیقات اخیر نشا نگر این واقعیت است که بیش از ۹۰ در صد ایمپلنت ها عمری بیشتر از ۱۰ سال دارند. در اغلب اوقات موفقیت طولانی مدت آن ها در گرو رعایت کامل بهداشت دهان و دندان و جرم گیری منظم آن هاست که بطور متوسط سالی یک بار بایستی به شکل حرفه ای وتوسط پریودنتیست تمیز شوند. در ضمن روزی دوبار مسواک زدن و از نخ دندان استفاده کردن برای ماندگاری آن ها ضروریست.

خیر. قبل از جراحی از بی حسی موضعی موثری استفاده می گردد که هیچ نوع درد و یا ناراحتی در زمان قرار دادن ایمپلنت ها احساس نمی شود. اگر هم بعد از جراحی ناراحتی مختصری وجود داشته باشد با مسکّن های متداول قابل کنترل است.

۱. تحلیل استخوان
امکان تحلیل استخوان ها در اطراف ایمپلنت وجود دارد. معاینات منظم توسط پریودنتیست تحلیل احتمالی استخوان را مشخص کرده و آن ها را کنترل و درمان می کند.
۲. عفونت
اکثر عفونت ها به دلیل رعایت نکردن کامل بهداشت دهان و دندان بوجود می آیند. جهت پیش گیری از بروز عفونت، ایمپلنت ها بایستی که بطور منظم و حرفه ای توسط پریودنتیست تمیز شوند. اگر فردی هستید دارای ایمپلنت، بایستی برنامه درمان های دوره ای پیش گیرنده را دنبال کنید. رعایت بهداشت دهان و دندان مؤثر و خوب، بصورت دو بار در روز ضروریست.
۳. از دست رفتن ایمپلنت
ایمپلنت ها می توانند به دلایل مختلف از جمله عفونت و یا شکستگی از دست بروند. در بعضی اوقات استخوان با ایمپلنت جوش نخورده و این یکپارچگی ایجاد نمی شود. معمولا" می توان با یک جراحی مجدد ایمپلنت دیگری را جایگزین کرد.

بله، افراد دارای بیماری پریودنتال می توانند ایمپلنت داشته باشند. بایستی در ابتدا و قبل از ایمپلنت درمان کامل لثه برای سایر دندان ها صورت گیرد. در عین حال بایستی بیمار پریودنتال بداند که در این قبیل بیماران ریسک بروز مشکلات در ارتباط با درمان ایمپلنت بیشترست.

بله، ایمپلنت راه درمان مناسبی برای شماست. اما بدانید که درمان بیماری پریودنتال سایر دندان هایتان قبل از ایمپلنت بسیار ضروریست.

بیماری عفونی پریودنتال در اطراف دندان ها، احتمال عفونت در ایمپلنت ها را افزایش می دهد. بنابراین درمان کامل بیماری لثه قبل از قرار دادن ایمپلنت ها ضروریست.

ببیماری لثه اطراف ایمپلنت اغلب با بیماری پریودنتال مقایسه می شود که می تواند به دندان های سالم هم صدمه وارد کند بطوری که طی آن لثه اطراف ایمپلنت متورم می شود. درمان کامل و بموقع لثه می تواند آن را بهبود بخشد. گاهی اوقات اگر تورم بخش نرم لثه با تحلیل استخوان اطراف ایمپلنت همراه باشد نیاز به مداوا توسط پریودنتیست و تیم او لازم است .

بله، بیماری لثه اطراف ایمپلنت ها قابل درمان است. در صورتی که تحلیل در استخوان های محل ایمپلنت بوجود آمده باشد برای بازگشت به شرایط سالم، معمولا" نیازمند به انجام جراحی ست.

بطور معمول تمیز کردن ایمپلنت و دندان های معمولی شبیه هم هستند. تمیز کردن بین ایمپلنت ها یا فضای بین ایمپلنت و دندان از اهمیت بسیاری برخوردارست. برخی اوقات به همراه نخ دندان، وسایل مناسب برای سهولت این کار نیز در دسترس قرار دارند.

پریودنتیست جهت حفظ و نگهداری ایمپلنت، برنامه مراجعه منظمی را مخصوص شما تدارک خواهد دید. این مراجعات بطور معمول حداقل یکبار در سال خواهد بود اما چنانچه دندانی را به علت بیماری لثه از دست داده باشید یا به تشخیص پریودنتیست این مراجعات به میزان هر سه ماه یکبار افزایش خواهد یافت.

کشیدن سیگار احتمال ایجاد مشکل برای ایمپلنت ها را افزایش می دهد همانگونه که احتمال بیماری لثه اطراف دندان ها را هم بالا می برد. ترک سیگار پیش از شروع ایمپلنت نتایج درمان را بهبود می بخشد. اما در عین حال ایمپلنت نتایج چشمگیری را در میان افراد سیگاری داشته است.

اغلب افرادی که از سلامت خوب برخوردارند و یا امراض سیستمیک آن ها تحت کنترل است برای درمان ایمپلنت مناسب هستند.

ایمپلنت ها به ندرت برای استفاده منع مصرف داشته اند. با این حال ممکن است کسانی که از داروهای خاص استفاده می کنند یا بیماری های بخصوصی دارند کاندیدای مناسبی برای درمان ایمپلنت نباشند.

هرنوع ناراحتی پس از جراحی ایمپلنت با قرص های مسکّن معمولی کنترل خواهد شد.

مانند هر درمان دیگری جراحی ایمپلنت هم خطراتی به همراه دارد. احتمال خطر به عوامل مختلفی از جمله ناحیه جراحی بستگی دارد. خطرات کوچک در بیشتر موارد موقتی و یا قابل کنترل هستند که هماتوم، خونریزی؛ تورم، درد و احساس ناراحتی را شامل می شوند. در ارتباط با جراحی ایمپلنت خطرات بزرگتری نیز وجود دارد که بندرت اتفاق می افتند.

بطور معمول ایمپلنت ها به زمانی معادل دو تا چهار ماه نیاز دارند تا بتوانند بعد از آن پروتز را برروی آن ها قرار دهند. در موارد بسیار خاص و استثنایی می توان قراردادن پروتز و ایمپلنت را توأما" و در یکروز انجام داد. به این کار اصطلاحا" بارگذاری فوری می گویند.با این حال در مواردی که نیاز به جراحی پیوند استخوان هست،زمان مورد نیاز برای ترمیم تا یک سال می رسد.

ایمپلنت فوری نوعی جراحی است که در آن ایمپلنت در همان جلسه ای که دندان خارج می گردد در داخل حفره آن جای داده می شود.

بله، این کار در اغلب اوقات امکان پذیرست. در برخی اوقات در طول زمان بهبودی ممکنست تاج یا بریج موقت به ایمپلنت وصل شود. می توان دندان های موقت را بصورت ثابت یا متحرک و با توجه به شرایط انتخاب وتهیه کرد.

بله. البته فعالیت های ورزشی شدید و سنگین برای دو هفته اول بعد از جراحی باید کنار گذاشته شوند.

اگر یک یا چند دندان جلویی خود را از دست داده باشید ایمپلنت می تواند بهترین راه برای بهبود بخشیدن به لبخند شما باشد. در بیشتر موارد روکش ایمپلنت بسیار زیبا و طبیعی و درست مانند دندان های اصلی خودتان به نظر می رسد. روکش ایمپلنت برای دیگران در اغلب اوقات قابل تشخیص از دندان های اصلی تان نیست. ایمپلنت های دندانی بطور ثابت به استخوان می چسبند و برای شما امکان لبخندی زیبا و راحت را فراهم می کنند.

بلافاصله بعد از خارج شدن دندان لخته خونی در داخل حفره خالی شکل می گیرد. در طی هفته های بعد، عروق خونی و سلول های دیواره حفره با شکل دادن استخوان، حفره را ترمیم می کنند. در همین زمان سلول های لثه به سطح لخته آمده و شروع به تولید لثه جدید و در نتیجه بسته شدن حفره می نمایند. متأسفانه ترمیم و بسته شدن حفره بطور معمول با تحلیل استخوان و کاهش بافت نرم لثه همراه هستند.
میزان کاهش بافت به عوامل مختلفی از جمله بیولوژی فردی و آسیب وارد شده بر بافت لثه به هنگام خارج کردن دندان بستگی دارد.

میزان از دست رفتن بافت را می توان با کاهش آسیب به لثه و استخوان و خودداری از تراش استخوان در حین خارج کردن دندان به حداقل رساند.

استخوان از دست رفته به روش های متعددی قابل بازسازی ست. یکی از این روش ها استفاده از بافت استخوانی خودتان ست. در این روش معمولا" بافت استخوانی از محل دیگری با استفاده از جراحی جدا شده که این عمل می تواند ریسکِ داشتن عوارض بیشتری را به همراه داشته باشد. از مواد خاص دیگری که برای جایگزینی استخوان موجودند نیز می توان استفاده کرد.
در یک بازسازی (پیوند) موفق، سلول های استخوان ساز از استخوان زیرین به درون بافت پیوندی نفوذ کرده و استخوان جدید با پیوند یکپارچه می شود. پیوندهایی که بطور خودبخود تولید می شوند حاوی نوعی فعالیت بیولوژیکی در بین سلول های خود با محل پیدایش استخوان های انتقالی هستند. مواد دیگر مختص پیوند فاقد این فعالیت بیولوژیکی بوده و تنها با بافت استخوانی باقی مانده، می آمیزند. روش های انتخابی و موادی که برای آن ها استفاده می شود بر مواردی چون میزان تحلیل استخوان، محل آسیب استخوان، و شرایط رویهم قرار گرفتن بافت لثه نیز تأثیر دارند.

سینوس لیفت یا پیوند سینوس به جراحی گفته می شود که طی آن لایه پوشاننده داخل سینوس فک بالا، بالا برده می شود. این عمل فضایی را بین استخوان و لایه پوشاننده سینوس ایجاد می کند که توسط مواد پیوند استخوان پُر می گردد. به دلیل از دست دادن دندان های آسیا و ماقبل آن و کوتاه شدن این قسمت در فضای بین آن ها معمولا پیوند سینوس مورد نیازست. نتیجتا" ارتفاع این قمست بایستی قبل از ایمپلنت ترمیم گردد. در جاهایی که کاهش ارتفاع استخوان محدود باشد پیوند سینوس می تواند از طریق حفره هایی که برای ایمپلنت درست شده اند، انجام گیرد. وقتی که کاهش استخوان وسیع باشد دستیابی به غشاء سینوس از طریق لایه خارجی آن ضروریست تا بتوان لایه پوشاننده را با کنترل کامل و حفظ ایمنی لازم، بالا برد. گاهی می توان ایمپلنت را همزمان با جراحی پیوند سینوس انجام داد.

در بعضی موارد بجای جراحی پیوند سینوس می توان از ایمپلنت های کوتاه استفاده کرد که در استخوان باقی مانده زیر لایه پوشاننده سینوس قرار داده می شوند. در روش درمانی دیگر ایمپلنت ها بصورت زاویه دار در استخوان مثلثی شکلِ گونه و جلو یا پشت سینوس قرار داده می شوند.

بیماری دیابت مانع از استفاده ایمپلنت نمی شود. اما این بیماری بایستی قبل از شروع درمان تحت کنترل قرار گرفته باشد. درضمن ممکن است برای پیشگیری از عفونت های بعد از جراحی، دندانپزشک آنتی بیوتیک تجویز نماید. برخی از اوقات پریودنتیست زمان بیشتری را برای ترمیم ایمپلنت شما (زمان بین قرار گرفتن ایمپلنت و شروع کار پروتز) در نظر می گیرد.

در اغلب موارد این گونه داروها مشکلی برای استفاده از ایمپلنت بوجود نمی آورند. براساس نتایج بدست آمده از کنفرانس اتفاق نظر بین المللی اگر چنانچه این داروها بصورت خوراکی مصرف شوند نیازی به توقف آنها قبل از قرار دادن ایمپلنت نیست. اما اگر بصورت وریدی استفاده می شوند مانع بزرگی برای انجام هر نوع جراحی دهان و دندان بشمار می آیند.

داروهای ضد انعقاد معمولا" مشکلی برای جراحی های ساده دهان و دندان من جمله قرار دادن ایمپلنت بوجود نمی آورند. درصورت نیاز به جراحی های پیشرفته ای مانند پیوند استخوان و یا بافت لثه بایستی از قبل با پزشک متخصص داخلی مشورت شود که شاید کمی قبل از انجام جراحی مجبور به توقف و یا تعدیل در مصرف داروها شد.

با این که قرار دادن ایمپلنت جراحی بسیار ساده و بدون مشکلی ست اما در دوران بارداری هیچگونه جراحی دهان و دندان توصیه نمی گردد. اما در عین حال برای رفع برخی از مشکلات نیاز به استفاده از داروهای ضد التهاب و یا آنتی بیوتیک است. در کل بهترست که در طی دوران بارداری از انجام جراحی ایمپلنت صرف نظر شود.

تنها موارد معدودی ازبیماری های قلبی-عروقی ست که منجر به منع استفاده از ایمپلنت می شوند. به عنوان مثال تا شش ماه پس از سکته قلبی نمی توان جراحی ایمپلنت انجام داد. برای کلیه بیماران قلبی ضروریست که قبل از انجام جراحی با پزشک متخصص قلب مشورت کنند چون تنها با نظر آن هاست که جراحی ایمپلنت می تواند انجام گیرد.

بله، پوکی استخوان در زمره مواردی که مانع از انجام جراحی ایمپلنت باشد، نیست. مطالعات علمی متعدد نشان می دهند که تفاوت چندانی برای ماندگاری ایمپلنت در بین افراد مبتلا به پوکی استخوان در مقایسه با افراد سالم نیست. با این حال در صورت استفاده از داروهای مخصوص پوکی استخوان پریودنتیست را مطلع سازید.

بله هیچ مانعی برای قرار دادن ایمپلنت در افراد بالای ۸۰ سال وجود ندارد. در اطلاعات بدست آمده در ارتباط با این جراحی افزایشی را از بابت عدم موفقیت نشان نداده است. اگر بیماری خاصی که مانع درمان ایمپلنت شود، ندارید می توانید این جراحی را انجام دهید.

ایمپلنت دندانی در زمانی مناسب است که استخوان های صورت رشد کافی خود را کرده باشند. اگر ایمپلنت ها زودتر از موعد گذاشته شوند، با رشد استخوان های صورت عواقب زیبایی نامناسبی را بدنبال خواهند داشت. پریودنتیست شما مؤثرترین راه حل موقت قبل از زمان قرار دادن مناسب ایمپلنت را به شما نشان خواهد داد.